Lieve Mark,
Ik moet je iets bekennen. Iets waar ik me eigenlijk niet voor hoef te schamen, maar toch een soort van no-go gebied is. Zoiets als het bekennen van het feit dat je graag naar de MacDonalds gaat, maar dan een tikkie anders. Ben je er klaar voor? Daar gaat ie; Mijn kind is hoogbegaafd. Nee, het is zelfs zo; mijn beide kinderen zijn hoogbegaafd. Ik noem ze niet eens hoogbegaafd. Ik zeg altijd dat ze extra uitdaging nodig hebben.
Dat is eruit. Nu weet je in welk hokje je mij kan stoppen. Van opschepper tot overdrijver.
Ik behoor nu namelijk tot die moeders met kinderen die het allemaal wel gaan halen. Of; ‘Oh daar heb je er zo eentje, die vindt dat haar kinderen slimmerds zijn, wat een opschepper!’ Of; ‘Oh dan zijn ze toch ook sociaal een beetje gestoord?’ Op het moment dat je zegt dat jouw kind iets buiten de norm valt, wordt het hokje bepaald. Net zoals die ouders met kinderen met een sticker. ADHD, ADD, hoog of juist laag IQ, dyslectisch autistisch spectrum, je zegt het maar en je zit in een hokje. De blikken variëren vervolgens, van meelijwekkend tot afhakend.
Over het algemeen herken ik de laatste het beste. Mensen willen helemaal niet horen dat jouw kind slim is, want dat maakt hun kinderen dom. Vervolgens is het een no-go gebied. Als je een keer iets wilt vertellen over jouw kind, dan zeggen ze nog net niet; ‘Net alsof wij willen horen hoe goed jouw kinderen zijn!’ Maar je ziet het ze denken.
Behoorden ze maar tot de gemiddelde norm. Dan was het schoolsysteem op hen ingespeeld. Dan was een teamsport een stuk makkelijker. Dan waren ze sociaal geaccepteerd. Maar het feit dat ik dat al denk, vind ik misschien het ergste. Eigenlijk is het de omgekeerde wereld. Als je hem eens goed bekijkt is het een aanklacht naar de maatschappij waar wij in leven. Blijkbaar maken hokjes het leven makkelijker. Blijkbaar zorgen hokjes ervoor dat wij onszelf beter kunnen voelen over onszelf en onze kinderen.
Maar laten we eens trots zijn op al die kinderen die iets in hun rugzak meenemen. Zij maken de wereld uniek. Zij zorgen op hun eigen manier voor een doorbraak of het op het gebied van kunst, cultuur, wetenschap, sport of het sociale domein is. Laten we eens kijken wat zij echt nodig hebben, in plaats van ze in aparte hokjes te stoppen. Laten we dat hele schoolsysteem eens onder de loep nemen en kijken wat alle unieke kinderen nodig hebben in plaats van uitgaan van schooljaren waarbij iedereen op dezelfde dag hetzelfde moet leren. Laten we de volgende keer eens oprecht aan elkaar vragen; hoe is dat nou om een autistisch kind eten hebben? Gooi eens een arm om de schouder van die moeder met dat kind met ADHD als hij weer alle kanten op gaat. Later wordt het de beste sportleraar die je je maar kan voorstellen. Laat mij eens trots vertellen over dat mijn kinderen op hun negende Charlie en de Chocoladefabriek in het Engels lezen als huiswerk voor school. En deel met mij jouw zorgen over dat jouw kind laatst iemand geslagen heeft op het schoolplein. Ik beloof dat ik oprecht aandachtig naar je zal luisteren en je zal steunen.
Vanaf nu zal ik met trots vertellen over mijn kinderen en hun slimme koppies. Ik zal je vertellen over de frustraties die ze krijgen van voor de honderste keer die spellingregel opschrijven, omdat dat is wat de taalmethode voorschrijft. Over mijn dochter die in een lijf van een negenjarige zit, maar zich gedraagt als een volwaardige puber. Over mijn zoon, die…. Wil jij dan luisteren?
Liefs,
Marjet
